Dag 16, 17, 18 en 19 Pokhara

Pokhara is ons bekend zodat we de stad rustig, ieder in zijn eigen tempo, kunnen verkennen. Bij de German backery kopen we een lekker broodje en drinken hier koffie bij. Niet gek als lunch.
Ik laat mij masseren wat best wel pijnlijk is na de trekking.
Het diner nuttigen we bij de Godfather. Allebei kiezen we voor een in een hout gestookte oven gebakken pizza.

De volgende dag staat een bezoek gepland aan een van de drie zogenoemde Tibetaanse vluchtelingenkampen in de omgeving van Pokhara. De Tibetanen hebben in deze dorpen met Zwitserse hulp grote tapijtknoperijen opgezet, waardoor zij in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien. Ook worden er in deze dorpen souvenirs verkocht. De vluchtelingenkampen zien er overigens anders uit dan je zou denken. Het zijn beslist geen troosteloze en uitzichtloze tentenkampen. De Tibetaanse vluchtelingendorpen in Pokhara zijn dorpen waarin de Tibetaanse bevolking door hun zelfstandige en levenslustige houding een zelfstandig bestaan heeft opgebouwd.
Na een moeizame start komen we aan in het vluchtelingenkamp. Nu nog op zoek naar onze gids en verzorger van de Momo cooking class.
Dit blijkt een alleenstaande 42 jarige Tibetaanse vrouw te zijn die in het kamp is geboren. Haar ouders waren de echte vluchtelingen kun je zeggen. Haar oudste zus woont in de VS en een andere zus in Frankrijk. Haar broer woont ook in het kamp.
We gaan eerst Momo's maken. Dorma kreeg hulp van een neef en al snel werd het erg gezellig in de keuken.
Na het nuttigen van de momo's, waarbij cola erg lekker is, laat Dorma haar zelfgemaakte sieraden zien. Reina koopt er een aantal waar Dorma zichtbaar gelukkig mee is. Ook geeft Reina haar wat kleding. Daarna krijgen we een rondleiding door het kamp en het stadsdeel. We bezoeken de foto expositie, de winkel vol kleden en andere handgewoven producten, de weverij waar een achttal oudere Tibetaanse vrouwen aan het weven en kaarden zijn.
Verder bezoeken we nog wat winkeltjes en een grot waarna een heel warm afscheid volgt. Dorma knoopt ons een oranje sjaal om die ons geluk brengt. We huggen en nemen afscheid.

In de winkel bij het klooster heb ik een aantal gebedsslingers gekocht met de tekst: Om Mani Padme hum.
Om Manipadmé hum is de natuurlijke stem van de realiteit en is ononderbroken en één,
Om doet de trots verdwijnen, het zuivert de hemels van de goden,
Ma doet de jaloerse woede verdwijnen, het zuivert het rijk van de halfgoden,
Ni doet de begeerte verdwijnen, het zuivert de wereld van de mensen,
Pad doet de domheid verdwijnen, het zuivert het woongebied van de dieren,
Me doet de hebzucht verdwijnen, het zuivert de landen van de hongerige geesten,
Hum doet de haat verdwijnen, het zuivert de hellen.

Na een goede nachtrust en een verrassend goed ander soort ontbijt besluiten we te gaan wandelen. We maken een wandeling rond het Phewa meer en voor we het weten zijn we in het stadsdeel van Pokhara waar we gisteren ook waren. We bekijken nog wat plaatsen beter en besluiten de tocht (klim) naar de Stupa van de wereldvrede te maken. Een hele klim maar dankzij onze trekkingervaring niet onoverkomelijk.
Bijna boven aangekomen drinken we een heerlijke capuchino en nemen daarbij wat koekjes. Prima lunch. Na de Stupa te hebben gezien dalen we af. We willen graag aan de andere kant naar beneden maar we zien niet hoe dat zou moeten. Op de parking ontmoeten we een jongen uit California die wel een taxi wil delen. De prijs voor een persoon is 500 roepia. Voor ons drieen is de prijs echter 1500 roepia. Dat vindt de jongen raar en wil tot 600 gaan. Dat lukt niet en we besluiten te gaan lopen. Na 10 minuten volgt ons een taxi die ons mee wil nemen voor 900. Dat vinden we een schappelijke prijs en we nemen zijn aanbod aan. Hij keert de taxi en we rijden weer terug naar de parking om daar af te dalen naar Pokhara. De andere taxi chauffeurs kijken ons verbaasd na.

s'Avonds heerlijk gegeten bij Oliva. Goede prijs/kwaliteit verhouding en happy hour tot 19.00 uur met popcorn bij je fles bier en wijntje.
Daarna nog wat laatste souvenirs gescoord.
Als afsluiting hebben we gekozen voor een heerlijke hoofdmassage bij een kapperszaak.
Met de kapper komen we 500 roepie overeen voor ons samen in plaats van 600 roepie.
De kapper begint vol overgave aan Reina haar hoofd. Voor de aardigheid neemt hij ook haar nek, armen en rug mee. Ook het afgesproken kwartier loopt uit. Deze man verstaat niet alleen zijn vak maar weet de klant ook echt te bedienen. Reina zegt nog tegen hem dat zei hem een goede beoordeling zal geven op tripadviser.
Dan ben ik aan de beurt. Bij mij precies hetzelfde ritueel. Hij weet de pijnpunten in hoofd, nek, schouders, armen en rug prima te vinden en te masseren. Daarna kraakt hij de nek nog wat en sluit af. Wij bedanken de kapper hartelijk voor de geweldige massage en rekenen de afgesproken 500 roepie af.
Hij laat ons echter de prijslijst zien en telt de verschillende massages bij elkaar op en komt tot 1450 roepie per persoon. Hij wil dat wel afronden naar 1000 roepie per persoon.
Ik kijk hem rustig aan vertel hem dat hij niet fair is. We hebben een prijs afgesproken en daar wil ik het bij laten. Hij zegt echter dat wij in hebben gestemd met de overige massages. Ik vertel hem dat hij ons niks gevraagd heeft en ook niks heeft gezegd over extra kosten. Ik geef hem aan het hierbij te willen laten, geef hem een hand, bedank hem van harte en neem Reina bij de hand en verlaat zonder om te kijken de smalle kapperszaak.
Na 20 meter kijken we voorzichtig achterom of we niet achtervolgt worden door een boze kapper met open scharen. Dat is niet het geval. We lopen rustig verder naar ons hotel. Een ervaring en avontuur rijker.